Onze roadtrip naar Kaapstad na emigratie.

Soms weet je het gewoon zeker. En dan ga je. Deze blog vertelt het verhaal van onze roadtrip naar Kaapstad, vlak na mijn emigratie. Met een wasmachine als samenwoon cadeau, een kat die het vreselijk vond, en een hoofd vol dromen reden we in twee dagen dwars door Zuid-Afrika. Niet echt een plan voor de toekomst. Wel een gevoel dat dit precies was wat we moesten doen.

Een Ford Ranger. Een kat. En een droom die werkelijkheid werd.

De kat op de achterbank. De wasmachine in de achterbak. De gehuurde Ford Ranger tot de nok toe volgeladen. Alles wat we belangrijk vonden, het paste precies.

We maakten een roadtrip van bijna tweeduizend kilometer. Dwars door Zuid-Afrika, in twee dagen tijd. Niet omdat we haast hadden, maar omdat we niet eindeloos konden treuzelen. De kat – Kitty – vond het vreselijk. Die heeft twee dagen lang zacht gemauwd op de achterbank. Maar voor ons voelde het als het begin van iets groots.

We reden van Phalaborwa naar Kaapstad. Mijn stage was afgelopen en de vraag “en nu?” lag al even op tafel. Het antwoord was simpel: we gaan naar Kaapstad. Deze rit werd het startpunt van een leven samen op een plek waar ik maar één keer eerder was geweest. We gingen het gewoon doen! 

Een droom die begon toen we elkaar amper kenden

We leerden elkaar kennen in Zuid-Afrika. Ik studeerde nog. Hij woonde daar. En drie maanden later fantaseerden we al over samenwonen. In Kaapstad. De stad met het strand én de bergen. De chaos én de rust. Onze levens liepen toen nog langs verschillende continenten. Maar we hielden vast aan één idee.

Tijdens die langeafstandsrelatie (die eeuwig leek te duren) gaven we die droom niet op. We spraken af wat we zouden doen, als het ooit zo ver kwam. En nu zaten we samen in die auto. Kitty achterin. Onze net gekregen wasmachine, op dat moment het duurste dat we bezaten, stuiterde zachtjes mee.

Onderweg zagen we de landschappen veranderen. Van het groen in Limpopo naar de dorre vlaktes. Van de leegte van de Karoo naar het moment waarop ineens de contouren van Tafelberg opdoken aan de horizon. Dat beeld vergeet ik nooit. Het was het einde van de reis, maar ook het begin van ons leven in Kaapstad. 

Een nieuw leven in Kaapstad. Meteen goed.

We kwamen aan en alles viel op z’n plek. Midden in de stad, tussen de geluiden, het verkeer, de gesprekken in drie talen tegelijk. Alles voelde vertrouwd. 

Er was geen plan voor de lange termijn. Geen vijfjarenstrategie, geen vaste baan. Geen buffer op de bankrekening. Maar er was vertrouwen dat het goed zou komen. Ik gaf alles op in Nederland en zo gaf Zuid-Afrika me alles (en nog veel meer) terug. Rust in mijn hoofd en ruimte om te genieten. De liefde van mijn leven. Mijn bedrijf, mijn creativiteit. Mijn passie.

Een herinnering die blijft

Als ik nu aan die roadtrip denk, voel ik nog steeds die gezonde spanning. De nieuwsgierigheid. De vrijheid. Maar ook het gewicht van het onbekende, dat wonderlijk genoeg niet zwaar voelde. We hadden geen perfect uitgewerkt plan, we gingen gewoon. We hadden elkaar, een kat die protesteerde en een auto vol spullen.

Als ik nu terugdenk aan die rit, dan voelt het nog steeds als één van de mooiste dingen die ik ooit heb gedaan. Niet omdat alles vlekkeloos ging. Maar we deden het gewoon, met volle overtuiging.

De kat heeft het overleefd. De wasmachine draaide jarenlang trouw z’n rondjes in Kaapstad. En wij? Wij bouwden daar een leven op.

Now Now. The African Way.